عکاسی مستند

عکاسی مستند نوعی از عکاسی است که از تصاویر برای بیان یک داستان تاثیرگذار استفاده می‌کند.

این سبک از عکاسی یک رویداد مهم یا تاثیرگذار را در زمان واقعی توصیف می‌کند تا مخاطب را در مورد آن آگاه کند. بی‌عدالتی‌های اجتماعی، فرهنگی و یا بشردوستانه موضوعات اصلی این سبک بشمار میاد.
 این سبک از عکاسی به دنبال ترسیم خلاقانه موقعیت‌های زندگی واقعی است. هدف اصلی اکثر عکاسان مستند رسیدگی به مسائل، انجام تحقیقات، افزایش آگاهی و یا خلق آثار متقاعدکننده است.

 در آغاز قرن بیستم عکاسانی از جمله دوروتیا لانگ و واکر ایوانز تصاویر قدرتمندی از جامعه آمریکا ثبت کردند و تعداد مجلاتی که چنین عکس‌هایی را چاپ می‌کردند روز به روز افزایش یافت که از جمله این مجلات می‌توان به LIFE، TIME و Vanity  Fair اشاره کرد.  در این دوران دوربین به طرز چشمگیری به ابزاری برای ایجاد تغییرات اجتماعی تبدیل شد و این تأثیرات از طریق هنرمندانی که پتانسیل قدرتمند دوربین را برای ایجاد اصلاحات، از طریق سبکی که اغلب به‌عنوان «عکاسی مستند اجتماعی» از آن یاد می‌شود، اتفاق افتاد. آلفرد استیگلیتز به‌عنوان یکی از پیشگامان عکاسی مستند اجتماعی، خالق عکس‌های خیابانی صادقانه‌ای مانند Steerage  در سال 1907 است،  شناخته می‌شود.

به ندرت می‌توان پرتره یا ژست در تصاویر مستند مشاهده کرد. عکاسان مستند بیشتر سعی بر حفظ اصالت کار خود دارند و همین موضوع این سبک را از عکاسی هنری متمایز می‌کند. عکاسان مستند سعی دارند تا زندگی روزمره را دقیقاً به همان شکلی که وجود دارد به تصویر بکشند تا بر تغییرات اجتماعی تأثیر بگذارند.

اغلب عکاسان آثار خود را پس از تولید تزئین یا ویرایش می‌کنند، اما دستکاری عکس‌ها و پرتره‌های ژست شده و صحنه‌های پر زرق و برق در سبک مستند عکاسی جایی ندارد.

 به طور کلی عکاسی مستند را می‌توان به عنوان راهی برای بیان یک داستان یا حفظ تاریخ خانواده نیز به حساب آورد. هدف عکاسی مستند ایجاد یک تصویر عالی نیست، بلکه یک شاهد عینی است که روایت داستانی در جهان را که گاهی می‌تواند آشفته یا دردناک باشد، بازگو می‌کند.